یافته های محققان نشان داده که این ماهی می‌تواند اسید لاکتیکی را که به روش غیرهوازی تولید می‌کند به اتانول تبدیل کند. اتانول سپس از طریق آبشش‌های ماهی در آب اطراف پخش می‌شود و به این ترتیب از تولید و تجمع خطرآفرین لاکتیک اسید در داخل بدن آنها ممانعت به عمل می‌آید.
مکانیسم مولکولی مربوط به این قابلیت غیرعادی که در بین مهره‌داران بی‌نظیر است و عمدتا در مخمرهای آبجو مشاهده می‌شود، هنوز ناشناخته است.
محققان دانشگاه اولسو و دانشگاه لیورپول در مقاله‌ای که در Scientific Reports به چاپ رسیده توضیح داده‌اند که ماهیچه‌های ماهی قرمز و کپور مردابی حاوی دو مجموعه پروتئین است که معمولا برای انتقال کربوهیدارات‌ها به سمت جایگاه‌های تقسیم‌بندی شده‌شان در داخل میتوکندری سلولی به کار می‌روند. این یک مرحله کلیدی در فرایند تولید انرژی است.
یک سری از این پروتئین‌ها بسیار شبیه پروتئین‌هایی هستند که در دیگر گونه‌ها یافت می‌شوند و دومین مجموعه پروتئین‌ها در شرایط نبود اکسیژن به شدت فعال می‌شوند و جهش‌هایی از خود نشان می‌دهند که به نقل و انتقال سوبستراهای متابولیکی کمک می‌کند و موجب تولید اتانول در خارج از میتوکندری می‌شود.
آنالیزهای ژنتیکی نشان می‌دهد که این دو مجموعه پروتئینی حدود هشت میلیون سال پیش در قالب بخشی از رویداد رونویسی ژنوم کامل در جد مشترک ماهی قرمز و کپور مردابی به وجود آمده‌اند.
دکتر مایکل برنبرینک، فیزیولوژیست تکاملی دانشگاه لیورپول می‌گوید: این ماهی‌ها در شرایط بدون اکسیژن در زیر برکه‌های پوشیده از یخ که در اروپای شمالی چندین ماه به طول می‌انجامد، زنده می‌مانند. در طول این مدت غلظت الکل در خون کپورهای مردابی به بیش از ۵۰ میلی‌گرم در ۱۰۰ میلی‌لیتر خون می‌رسد. با این حال این وضعیت بسیار بهتر از شرایطی است که خون با اسیدلاکتیک پر شود که در دیگر مهره‌دارن از جمله انسان، محصول متابولیک نهایی در شرایط بدون اکسیژن به حساب می‌آید.
تولید اتانول به ماهی‌ها کمک می‌کند تنها گونه‌هایی باشند که در شرایط محیطی به این سختی زنده می‌مانند.
انتهای پیام
* نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند