عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر نظریه نوینی در زمینه حفاظت در برابر اشعه را ارائه کرد که مقاله آن در نشریه ماه ژوئن ۲۰۱۸ مجله Nuclear News انجمن هسته‌ای آمریکا به چاپ رسید.
به گزارش دیده بان علم ایران، استاد مهدی سهرابی، عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و عضو فرهنگستان علوم ایران درباره “نظریه نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی” گفت : این نظریه با یک فلسفه، مفهوم و روش جدید استاندارد ارائه شده و پیشنهادی برای جایگزینی “نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه” است که در کشورهای جهان اعم از پیشرفته و در حال توسعه برای حفاظت پرتوکاران، بیماران، مردم و محیط زیست در برابر اشعه مطرح است.
وی خاطر نشان کرد: این نظریه یک پرتوکار را در واقع فردی از مردم جامعه در نظر گرفته می‌شود که علاوه بر دوز پرتوگیری‌های دریافتی گوناگون به ویژه از منابع طبیعی محیط زیست (از طریق مواد رادیو اکتیو موجود در پوسته زمین و گازهای رادون ناشی از آنها در خانه‌هاو چه از پرتوهای کیهانی)، به طور پیوسته و شبانه روزی از محیط کار هم به دلیل وظیفه شغلی خود در کار با اشعه پرتوگیری شغلی دریافت می‌کنند.
این محقق با بیان اینکه پرتوگیری شغلی یک پرتوگیری ناپیوسته است و در بسیاری از موارد دوز دریافتی آن از دوز پرتوگیری‌های طبیعی محیط‌زیست کمتر است، ادامه داد: از این رو بر اساس این نظریه، مقدار پرتوگیری یک پرتوکار شامل دوز دریافتی یک فرد از مردم جامعه و دوز پرتوگیری شغلی با بکارگیری ضرائب اصلاحی ناپیوستگی آن با هم جمع شده و در قالب یک “حد استاندارد” مورد محاسبه قرار می‌گیرد.
سهرابی اظهار کرد : کمیسیون بین‌المللی حفاظت در برابر اشعه در حال حاضر دوز پرتوگیری‌های طبیعی یک پرتوکار را به عنوان یک فرد از جامعه و حتی در بررسی‌های اپیدمیولوژیکی در نظر نگرفته و حد دوز حفاظت یک پرتوکاردر برابر اشعه را فقط از پرتوگیری‌های شغلی تعیین می‌کند که در بسیاری از موارد مقدار آن رقم بسیار ناچیزی نسبت به دز پرتوگیری های طبیعی یک فرد از محیط زیست است.
وی با اشاره به فلسفه این نظریه نوین خاطر نشان کرد: این نظریه را در چند سال گذشته ارائه و اثبات و در مقاله‌هایی منتشر کرده‌ام. در واقع نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه در دست اجرا استاندارد نیست و مثلا پرتوکارانی که در نقاط مختلف جهان به کار با اشعه اشتغال دارند دارای “حد ریسک” استاندارد کار با اشعه یکسان نیستند.
عضو هیات علمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر اضافه کرد: در این نظریه پرتوگیری‌های طبیعی را نمی‌توان نادیده گرفت و فقط دوز پرتوگیری‌های شغلی در محیط کار را منظور می‌شود بلکه باید جمع دوز پرتوگیری‌های یک فرد پرتوکار را چه از محیط کار و چه از محیط زیست در نظر گرفت.
این محقق با تاکید بر اینکه این نظریه تحول بزرگی در نظریه کمیسیون بین المللی حفاظت در برابر اشعه و سازمان‌های دیگر که در سطح جهان در این زمینه استاندارد ساز هستند ایجاد می‌کند یادآور شد: این نظریه قرار است با داده‌های جدیدتر در نهمین کنفرانس بین‌المللی پرتوهای طبیعی سطح بالای محیط زیست که در ماه سپتامبر ۲۰۱۸ در دانشگاه هیروزاکی ژاپن برگزار می‌شود، در قالب سخنرانی کلیدی افتتاحیه کنفرانس ارائه شود.
وی که به عنوان رییس کنفرانس و سخنران کلیدی اول در کنفرانس بین‌المللی پرتوهای طبیعی سطح بالای محیط زیست حضور خواهد داشت خاطر نشان کرد: در ماه سپتامبر ۲۰۱۷ مقاله‌ای تحت عنوان “حدود دوز حفاظت در برابر اشعه کنونی: نیاز مبرم به تغییر” توسط دو دانشمند آمریکایی و کانادایی از دپارتمان های انرژی آمریکا و کانادا در مجله Nuclear News انجمن هسته‌ای آمریکا به چاپ رسید که در آن با استفاده از داده‌های اشتباه از دوز پرتوگیری طبیعی ۳۵ هزار نفر از مردم رامسر خواستار تغییر “حد دوز پرتوکاران” با تغییر فلسفه حفاظت در برابر اشعه کنونی از “مدل خطی ریسک سرطان بر حسب دوز” به مدل “هورمسیز” شدند.
وی با بیان اینکه در مدل هورمسیز ادعا می‌شود مقدار کم دوز اشعه برای بدن مفید است، افزود: در روی جلد این مجله عکسی از یک “حمام آب معدنی رامسر” چاپ شده بود. با مطالعه این مقاله، نامه مفصلی با ارائه داده‌های صحیح از دوز پرتوگیری طبیعی ۳۵۰۰۰ نفر از مردم رامسر و ساکنان مناطق با پرتوزایی طبیعی بالای آن به سردبیر آن مجله ارسال کردم و در آن خواهان اصلاح اطلاعات فوق شدم و “مدل نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی” (مدل URPS) نظریه خود را به عنوان پلی بین”مدل خطی” و “مدل هورمسیز” با استناد به داده‌های علمی معتبر پیشنهاد کردم.
سهرابی اضا فه کرد: هیات تحریریه این مجله با استقبال از موضوع نامه، از من دعوت کرد مقاله‌ای در این زمینه جهت چاپ در ماه ژوئن ۲۰۱۸ آن مجله ارائه دهم. تا در صورت مناسب بودن، چاپ کنند از این رو مقاله‌ای تحت عنوان “پلی میان مدل خطی و هورمسیز حفاظت در برابر اشعه: پیشنهاد یک نظریه نوین نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی؛ استاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیط زیست در قرن بیست و یکم” به مجله ارائه کردم.
استاد دانشگاه صنعتی امیرکبیر اظهار کرد: در این مقاله که در شماره ماه ژوئن ۲۰۱۸ آن مجله چاپ شده به استناد دیگر مقاله‌های خود در این زمینه که در مجله‌های معتبر بین‌المللی منتشر شده بود، مدل ابداعی نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی را به عنوان پلی میان “مدل خطی” و “مدل هورمسیز” معرفی کردم و خواستار تغییر فلسفه کنونی به فلسفه نوین “نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی” شدم.
به گفته وی با اعمال این نظریه و بکارگیری ضرائب ناپیوستگی پرتوگیری شغلی پرتوکاران، به عنوان یک حدس اولیه حتی حد دوز شغلی فعلی ۲۰ میلی سیورت در سال یک پرتوکار می‌تواند به عنوان مثال به ۱۰۰ میلی سیورت در سال افزایش یابد. در نتیجه با اجرای این نظریه نوین، هزینه احداث و بهره برداری تاسیسات پرتوپزشکی، تاسیسات صنعتی، نیروگاه‌های هسته‌ای و غیره تا حتی پنجبرابر هزینه کنونی می‌تواند کاهش پیدا کند.
این محقق ابراز امیدواری کرد که “نظریه نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی” تنها راه استاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیط زیست در برابر اشعه در قرن بیست و یکم در سطح چهان قرار گیرد.
انتهای پیام
* نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند