بررسی های اولیه طی کاوش‌های باستان‌شناسی در گورستان باستانی محله کوروش اهواز نشان می دهد گورخمره‌های یافته شده در این گورستان قابل تاریخ گذاری به دوران متأخر تاریخی (پارتی و ساسانی) هستند؛ اما برای تاریخ‌گذاری مطلق، باید منتظر نتایج آزمایش‌های سن‌سنجی بقایای استخوانی بود.
به گزارش دیده‌بان علم ایران، لقمان احمدزاده شوهانی، کارشناس ارشد باستان‌شناسی، پیش از ظهر امروز در نشستی علمی که در سومین روز برگزاری بیست و دومین گردهمایی سالانه باستان‌شناسی ایران در موزه ملی ایران برگزار شد، گزارشی از کاوش های باستان‌شناسی در گورستان باستانی محلۀ کوروش اهواز ارائه داد.
وی با بیان این که طبق بررسی‌های اولیه گورخمره‌های یافته شده در این گورستان قابل تاریخ‌گذاری به دوران متأخر تاریخی (پارتی و ساسانی) هستند خاطرنشان کرد: نمونه‌هایی از قیرهای اندود سطح درونی خمره‌ها برای منشاءیابی و مقایسه با موارد مشابه در سایر محوطه های هم‌زمان، گردآوری شده اند که امید است در گام بعدی امکان تجزیه وتحلیل آزمایشگاهی آنها فراهم شود.
این باستان‌شناس اظهار کرد: نتیجۀ مطالعات اولیۀ جنسیت و سن گورخفته‌ها نشان می‌دهد که زنان، مردان و کودکان نابالغ در این گورستان به خاک سپرده شده‌اند. از میان مهم‌ترین موارد شناسایی‌شده در بقایای استخوانی گورخفته‌ها می‌توان به عارضۀ هایپوپلازی مینای دندان، ساییدگی و پوسیدگی دندان‌ها و رویش غیر طبیعی استخوان اسفنجی در کاسۀ چشم اشاره کرد.
گفتنی است در اوایل تیرماه ۱۴۰۱ خورشیدی در پی فعالیت ماشین‌آلات خاکبرداری شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب در محدوده شمال‌شرقی شهر اهواز (فاز ۴ محله کوروش) در حدود ۱۵۰ متری ساحل سمت چپ رودخانه کارون، بخش‌هایی از چند خمره تدفینی (گورخمره) آشکار شد.
این کشف نادر و اتفاقی، فرصتی استثنایی را پیش آورد که باستان‌شناسان برای نخستین‌بار در اهواز بتوانند بقایای باستان‌شناختی برجای‌مانده از دوران تاریخی این منطقه را مورد بررسی و پژوهش روشمند قرار دهند. در پی این کشف اتفاقی، برنامۀ نجات‌بخشی این محوطه با همکاری ﻣﺆثر شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب ایران در دستور کار اداره کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان خوزستان و پژوهشکدۀ باستان‌شناسی قرار گرفت.
به گفته احمدراده، سرپرست هیئت باستان‌شناسی این گورستان، خمره‌های سفالی از گونۀ اژدری‌شکل هستند که سطح درونی آنها قیراندوده شده است و وضعیت استخوان‌های درون خمره‌ها، نظمی طبیعی و بدون درهم‌ریختگی را نشان می‌دهند. گورخفته‌ها به حالت خوابیده به پشت یا طاق‌باز قرار داده شده‌اند، سر آنها نزدیک به تهِ خمره و کف پاها نزدیک دهانۀ آن قرار دارد.
در میان گورخفته‌های یافت شده، یک کودک مشاهده شد که در این نمونه دهانۀ خمره را با یک تکه سفال شکسته‌شده بسته‌اند، بر روی ساعد اسکلت، شیء آهنی فرسوده ای دیده شد که احتمالا بقایای یک دستبند یا النگو بوده است.
روی لایۀ اندود قیر درون خمره، نقش تار و پود بافت پارچه به خوبی دیده می‌شود که ممکن است مربوط به بقایای کفن یا بستری برای قرار دادن در زیر سر گورخفته بوده باشد.
انتهای پیام
* نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند