سازمان نقشه برداری کشور اعلام کرد: براساس اطلاعات شبکه ایستگاه های دائمی ژئودینامیک سازمان، تنش رها شده از زلزله ۳٫۹ ریشتری ۲۸ مرداد گسل شمال تهران را تحریک نکرده و تغییری در نرخ لرزه خیزی آن مشاهده نشده است.
به گزارش دیده بان علم ایران در پی وقوع زمین لرزه با بزرگای ۳٫۹ ریشتری ۲۸ مرداد ماه، سازمان نقشه برداری کشور با استفاده نتایج بدست آمده از سری های زمانی و میدان سرعت و استرین شبکه ایستگاه های دائمی ژئودینامیک سازمان نقشه‌برداری کشور، نشان می دهد که گسل شمال تهران دارای حرکت یا نرخ لغزش معنی داری نمی باشد و تنش رها شده از این زلزله قطعه گسل مشا با بزرگی ۳,۹ ریشتری آن را تحریک نکرده است و تغییری در نرخ لرزه خیزی آن مشاهده نشده است و هم اکنون در مرحله بین لرزه ای و قفل شدگی و تجمع تنش قرار دارد که تطابق خوبی با نگاشته ای لرزه نگاری نیز دارد .
در ۳۰ هزار سال گذشته ۶ یا ۷ رخداد با بزرگای ۶ و۷,۲ ریشتری روی قسمت غربی گسل شمال تهران رخ داده است و نرخ لغزش ۰,۳ میلیمتر در سال برای آن محاسبه شده است.
گسل مشا در ۳۵ کیلومتری شمال شرقی تهران از روستای کلان رد می‌شود. دو گسل مشا و گسل شمال تهران در این روستا که به عنوان «زون اتصال» این دو گسل شناخته می‌شود، به هم می‌رسند و تلاقی می‌کنند.
میزان تنش قبل از زلزله و آغاز گسیختگی بر روی این قسمت از گسل مشا ۴,۳ مگا پاسگال میباشد.
در این حالت تنش برشی بر تنش قبل از زلزله غلبه کرده و جابجایی در صفحه گسل رخ داده، صفحه گسلی – گسیختگی و مرز تغییر شکل این قطعه گسل مشا که در۲۸ مرداد فعال شده پیشتر هم فعالیت داشته و هم در سال ۱۶۶۵ میلادی جابه جا شده و هم در زلزله ۱۸۳۰ میلادی. در سال ۱۶۶۵ یک زلزله به بزرگای ۶ تا ۷ ریشتر اتفاق افتاده و در سال ۱۸۳۰ با بزرگای ۷ ریشتری بوده است.
یک زلزله با بزرگای ۵ ریشتر هم در سال ۱۹۳۰ اتفاق افتاده که روی همین قطعه گسل مشا بوده است.
در اردیبهشت ۹۹ نیز زمین لرزه ای با بزرگای۵,۱ در این قطعه رخ داده است.
از اهداف مهم در ایجاد شبکه ژئودینامیک اندازه گیری و تعیین تغییرات پوسـته زمـین در طـول زمـان میباشد. در این راستا با اندازه گیری‌های دائم GPS در ایستگاه‌های شبکه ژئودینامیک، پردازش و آنالیز نتایج می توان به شناخت کاملتری از وضعیت و حرکات پوسته زمین در کشور دسـت یـافت و حرکات آنها را مدلسازی کرد.
اندازه گیری های دقیق ژئودینامیک در تعیین حرکات صفحات تکتونیـک قاره ای، بررسی حرکات گسلهای فعال و پیش بینی روند جابجایی آنها، تعیین جابجایی و حرکت پوسـته زمین برای کاهش خسارات احتمالی ناشی از زلزله و همچنین جهت مکانیابی بهینه سازه ها در پروژههای عظیم مهندسی عمران نظیر سدها، نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌ها و تشخیص محل و میزان افت ذخایر حیـاتی آب، نفت و گاز و منابع زیرزمینی کاربرد دارد؛ لذا یکی از اصلی ترین بررسی های ژئودینامیکی دسـتیابی به مدل جنبشی بلوک ها و پهنه های ساختاری زمین شناسی و میزان واکنش و هم کنش پهنه ها، گسلهای فعال نسبت به یکدیگر است.
از نتایج حاصله مشخص است نیاز به تراکم شبکه های دائمی GNSS در اطراف گسلهای فعال و مناطق حساس می باشد و اینکه با بهره گیری از این سیستم به عنوان پیش نشانگر و سیستم هشدار زلزله بتوان در جهت جلوگیری از خسارات جانی و مالی استفاده کرد.
از آنجایکه GNSS تغییر شکل‌های لرزه ای و غیر لرزه ای را نشان می‌دهد و بر عکس دستگاه‌های لرزه‌نگار که فقط تغییر شکل لرزه‌ای را نشان می‌دهند می‌توانیم با تفکیک این دو به الگوریتم دقیقتری برای جداسازی تغییر شکل‌های ناشی از زلزله برسیم؛ البته ترکیب این دو در زمینه تعیین بزرگای زلزله کمک خواهد کرد که نیازمند مشاهدات با نرخ ۱ ثانیه و کمتر میباشد.
متن کامل گزارش سازمان نقشه برداری از اینجا قابل دستیابی است.
انتهای پیام
* نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند