محققان پژوهشگاه رویان به یافته های جدیدی دست یافتند که قدرت ضد التهابی سلول‌‌‌های بنیادی مزانشیمی مورد استفاده در سلول درمانی را افزایش میدهد.
به گزارش خبرنگار دیده بان علم ایران، سلول‌‌‌های بنیادی مزانشیمی از منابع متعددی مانند مغز استخوان به دست می‌‌‌آیند. برداشت این سلول‌‌‌ها از بدن افراد راحت بوده و با حداقل عوارض همراه است، به همین علت به عنوان منبع سلولی مناسب همواره مورد توجه پژوهشگران حوزه درمان بوده‌‌‌اند. یکی از ویژگی‌‌‌های این سلول‌‌‌ها تعدیل سیستم ایمنی است؛ به این معنی که حضور سلول‌‌‌های بنیادی مزانشیمی در موضع جراحت یا پیوند از شدت واکنش ایمنی بدن کاسته و آن را تعدیل می‌‌‌کند. التهاب به وسیله ترشحات سلول‌‌‌های ایمنی که به آنان سیتوکاین می‌‌‌گویند ایجاد می‌‌‌شود. سلول‌‌‌های مزانشیمی در حضور این سیتوکاین‌‌‌های آغازگر التهاب تحریک شده ویژگی‌‌‌های ضد التهابی خود را بروز می‌‌‌دهند. یکی از مهمترین این عوامل آغاز کننده التهات که در بروز بیماری‌‌‌های خود ایمنی نقش دارد IL-17 نام دارد که به وسیله گروهی از سلول‌‌‌های ایمنی به نام سلول‌‌‌های کمک کننده (T helper) ترشح می‌‌‌شود.
آرش پورغلامی‌‌‌نژاد، دکتر ناصر اقدمی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، تحقیقی را طراحی کردند که طی آن سلول‌‌‌های بنیادی مزانشیمی حاصل از مغز استخوان و سلول‌‌‌های مزانشیمی حاصل از بافت چربی در معرض گروهی از عوامل آغاز کننده التهاب از جمله IL-17 قرار گرفتند. نشانگر‌‌‌های سطحی و پتانسیل تمایزی این سلول‌‌‌ها با سلول‌‌‌های مشابهی که در معرض عوامل التهابی قرار نگرفته بودند مقایسه شد. نتایج این پژوهش که در مجله بین المللی Cytokine به چاپ رسیده است نشان میدهد، وجود عوامل التهابی هیچ تأثیری در ویژگی‌‌‌های ظاهری سلول‌‌‌های مزانشیمی ندارد و تنها بیان یک نشانگر سطحی به نام CD45 را در آنان افزایش میدهد. افزایش این نشانگر سطحی نشان دهنده افزایش توان تمایزی سلول‌‌‌های مزانشیمی به باف چربی و استخوان است. از سوی دیگر، حضور عوامل آغازگر التهاب باعث افزایش ترشح عوامل تعدیل کننده التهاب در سلول‌‌‌های مزانشیمی می‌‌‌شود. از این ویژگی می‌‌‌توان برای افزایش قدرت ضد التهابی سلول‌‌‌های مزانشیمی استفاده کرد، به این نحو که پیش از پیوند به بیمار، سلول‌‌‌ها در معرض عوامل التهابی قرار داده شوند تا در بدن بیمار فعالیت ضد التهابی بیشتری از خود نشان دهند. از این یافته می‌‌‌توان در پزشکی بازساختی و بیماری‌‌‌های خود ایمنی استفاده کرد.
انتهای پیام