«هورمون عشق» بر ضد بیگانه‌ستیزی و نژادپرستی

نتایج پژوهش‌های دو گروه یادشده نشان می‌دهند، آمادگی افرادی که “هورمون عشق” به آن‌ها تزریق شده، برای کمک مالی به پناهجویان بیش از کسانی بوده که هم‌زمان هورمون پلاسیبو را مصرف کرده بودند. البته گروهی که حاضر به کمک بوده، به‌عکس گروه دوم، در اصل مخالفتی با حضور پناهجویان در آلمان نداشته است.

از این رو برخی از پژوهشگران نتیجه گرفته‌اند که از اکسی‌توسین می‌توان برای مبارزه با بیگانه‌ستیزی و نژاد‌پرستی استفاده کرد. برخی دیگر می‌گویند هر چند که اکسی‌توسین، بر رفتارهای اجتماعی ما تاثیر می‌گذارد، ولی نمی‌توان آن را داروی علاج ناهنجاری‌های اجتماعی و رفتاری دانست.

از سوی دیگر نتایج پژوهش‌های پزشکان هلندی حاکی از آن است که استفاده از اکسی‌توسین در یک گروه، باعث افزایش حس جمعی در اعضای آن و موضع‌گیری علیه گروه دوم می‌شود.

کارستن دو دروی، یکی از روان‌پزشکان هلندی، برای این آزمایش رفتار دو گروه داوطلب را که منافع مشترک داشتند، پس از تزریق اکسی‌توسین مورد بررسی قرار داد. هر یک از این گروه‌ها می‌بایست برای دستیابی به هدف مشخصی با یکدیگر همکاری کنند و طرح مربوطه را به مرحله‌ اجرا بگذارند. نتیجه این بود که افراد گروه اول با تفاهم و همیاری با یکدیگر وظیفه‌ محوله را انجام دادند، ولی از رایزنی و کمک به گروه دوم سرباز زدند.

کارستن دو دروی در آزمایش دوم از دو گروه داوطلب که اعضای اولی هلندی و دومی غیرهلندی بودند، خواست فهرستی از خصوصیات جمع خود و ویژگی‌های دسته‌ مقابل تنظیم کنند. نتیجه‌ کار این بود که اعضای هر دو گروه ویژگی‌های مثبت را تنها به اعضای جمع خود و شاخص‌های منفی را به گروه مقابل نسبت ‌دادند.  بنا به گفته‌ این روان‌پزشک هلندی، اکسی‌توسین درمانی برای مقابله با نژادپرستی و بیگانه‌ستیزی مناسب نیست.

به هر حال، اغلب پژوهش‌گران در این نکته اتقاق نظر دارند که اکسی‌توسین نقشی تعیین‌کننده در تولید مثل، زایمان و جلب اعتماد بازی می‌کند.

بئاته دیتسن از موسسه‌ روانکاوی هایدلبرگ، می‌گوید زوج‌هایی که از این هورمون استفاده می‌کنند، بهتر می‌توانند بر مشکلات ناشی از رفتار ناهنجار با یکدیگر غلبه و مسایل خانوادگی خود را حل کنند.

تزریق این هورمون به بیمارانی که از «اوتیسم» یا درخودماندگی رنج می‌برند، هم موثر بوده و ترس و اضطراب آنان را کاهش داده است.

انتهای پیام