اخترشناسان انگلیسی براساس قوانین زیست‌شناسی و باستان‌شناسی موفق به تهیه شجره‌نامه ستارگان کهکشان راه شیری شدند.
به گزارش دیده‌بان علم ایران، دیدار تصادقی یک اخترشناس و یک زیست‌شناس در ضیافت شام کالج کینگ در دانشگاه کمبریج، جرقه ایده استفاده از نظریه تکامل در مطالعات ستاره شناسی را زد.
چارلز داروین در سال ۱۸۵۹ تئوری تکامل را ارائه کرد و نشان داد که تمام اشکال حیات از یک جد مشترک منشا گرفته‌اند. این تئوری در طول زمان منجر به شکل‌گیری زیست‌شناسی تکاملی شد. دیدار اتفاقی یک ستاره‌شناس و یک زیست‌شناس در ضیافت شام کالج کینگ در دانشگاه کمبریج باعث شد که ستاره‌شناسان هم به فکر اعمال این نظریه در مورد ستاره‌های کهکشان راه شیری بیفتند.
دانشمندان دانشگاه کمبریج انگلستان با مطالعه نشانه‌های شیمیایی که در ستاره‌ها یافت می‌شود، قطعات این شجره‌نامه تکاملی را در کنار هم قرار دادند تا دریابند ستارگان چگونه تشکیل شده و چه ارتباطی با یکدیگر دارند. این نشانه‌ها و علائم درست مثل علائم و نشانه‌های مربوط به توالی‌های DNA عمل می‌کنند.
دکتر پائولا جفره از موسسه اخترشناسی دانشگاه کمبریج طی مقاله ای در نشریه Monthly Notices of the Royal Astronomical Society توضیح می‌دهد که چگونه به فکر ایجاد یک شجره‌نامه فیلوژنتیکی افتاده که بتواند تعدادی از ستاره‌های موجود در کهکشان را به هم مرتبط کند.
استفاده از الگوریتم برای شناسایی خانواده‌های ستاره‌ای یک رشته علمی در حال رشد است. شجره نامه‌های فیلوژنتیکی ابعاد تازه‌ای به مطالعات ما می‌بخشند و به همین دلیل بسیار تخصصی و ویژه عمل می‌کنند. شاخه‌های این نوع شجره‌نامه‌ها به ما می‌گویند که ستاره‌ها تاریخچه مشترکی دارند.
ستاره‌شناسان با افزایش مجموعه داده‌هایی که از تلسکوپ‌های پیشرفته مستقر در زمین مستقر به دست آمده با ارزیابی‌ها و مطالعات بزرگ اسپکتروسکوپی به هدف خود نزدیک‌تر شده و توانسته‌اند شجره‌نامه‌ای بسازند که ارتباط تکاملی ستاره‌های کهکشان راه شیری را آشکار می‌کند.
محققان ۲۲ ستاره از جمله خورشید را مورد مطالعه قرار دادند. به همین منظور داده‌های مربوط به طیف زمینی حاصل از تلسکوپ‌های بزرگ در شمال چیل آنالیز و با توجه به این داده‌ها عناصر شیمیایی به دقت اندازه گیری شد. در مرحله بعد DNA شیمیایی هر ستاره با کمک اطلاعات حاصل از ماموریت فضایی هیپاریکوس که بخشی از فضاپیمای گایا محسوب می‌شود بررسی شد، خانواده‌ها شناسایی شدند و نحوه تکامل و همچنین سن ستاره‌ها تعیین شد.
ستاره‌ها از انفجارهای عظیم در ابر گازی شکل کهکشان متولد شده‌اند. دو ستاره با ترکیب شیمیایی یکسان به احتمال زیاد از یک ابر مولکولی یکسان شکل گرفته‌اند. طول عمر برخی طولانی‌تر از عمر جهان است و به عنوان فسیل‌هایی در نظر گرفته می‌شوند که در خصوص ترکیبات گازی در زمان شکل‌گیری ستاره‌ها اطلاعات خوبی به ما می‌دهند. قدیمی‌ترین ستاره‌ای که در این مطالعه مورد آنالیز و بررسی قرار گرفته ۱۰ میلیارد سال عمر دارد که دو برابر عمر خورشید است. سن جوان‌ترین ستاره نیز ۷۰۰ میلیون سال است.
در جریان تکامل، موجودات از طریق الگویی از نسب‌ها و نژادها به هم مرتبط می‌شوند و هر کدام به تدریج در طول زمان تغییر می‌کنند. ستاره‌ها با موجودات زنده تفاوت دارند، اما در تاریخچه حیات آن‌ها هم نژاد مشترک به چشم می‌خورد، چرا که آن‌ها همگی از ابرهای گازی شکل تشکیل شده‌اند و تاریخچه خود را در ساختار شیمی خود حفظ کرده‌اند. با اعمال همان روش‌های فیلوژنیکی که زیست‌شناسان برای ردیابی نژادها در گیاهان و حیوانات به کار می‌برند می‌توان تکامل ستاره‌ها در کهکشان را هم ردیابی کرد.
انتهای پیام
* نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند