پژوهشگران دانشگاهی موفق به ساخت داربست نانولیف آزمایشگاهی از جنس پلیمر شدند که برای رشد سلول‌های بنیادی چشم و مهندسی بافت کاربرد دارد.
به گزارش دیده‌بان علم ایران مهندسی بافت به عنوان یک رشته علمی جدید برای ترمیم یا بهبود ارگان های مختلف بدن و بافت های آسیب دیده استفاده می شود.
داربست های تولیدشده در مهندسی بافت باید خصوصیات فیزیکی و شیمیایی سطحی مناسبی داشته باشند تا پس از کشت سلول ها، چسبندگی و اتصال مناسبی بین سلول ها و داربست به وجود آید.
از نظر علوم بیولوژیک، اعضای بدن از نانوساختارها تشکیل شده اند و به همین دلیل نانوالیاف، سازگاری خوبی برای مصارف بیوپزشکی پیدا کرده اند. امروزه فناوری نانو با ورود به عرصه های مختلف علمی به همراه مهندسی بافت، موجب پیشرفت های زیادی شده است.
دکتر الهام حویزی محقق دانشگاه شهید چمران اهواز گفت: در میان انواع روش های تولید داربست، روش الکتروریسی و ریخته گری بیش از سایر روش ها مورد توجه قرار گرفته اند و هدف از این مطالعه، مقایسه این دو روش ساخت داربست با درنظرگرفتن بقا، چسبندگی و تکثیر سلول ها است.
به گفته وی، استفاده از داربست های مهندسی بافت تولیدشده به روش الکتروریسی موجب کاهش هزینه و افزایش کارایی در روند چسبندگی و رشد سلولی می شود.
شرایط کشت سه بعدی در مقایسه با کشت دوبعدی به شرایط تکوین درون تنی مشابه تر است. در واقع داربست های نانولیفی با تشکیل شبکه ای از الیاف در حد نانومتر و به هم تنیده شده با منافذ فراوان، فضایی شبیه به ماتریکس خارج سلولی بدن را برای سلول ها فراهم می سازند که روی مورفولوژی، جهت گیری، چسبندگی، مهاجرت، تکثیر، تمایز و عملکرد سلول ها مؤثر است.
حویزی افزود: در این طرح پژوهشی دو نوع داربست پلیمری از جنس PCL با دو روش الکتروریسی و ریخته گری تولید و از لحاظ مورفولوژی و ایجاد شرایط رشد سلولی با هم مقایسه شده اند که نتایج به دست آمده بیانگر بهتر بودن عملکرد داربست های تهیه شده به روش الکتروریسی در مقایسه با روش ریخته گری بوده است.
این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر الهام حویزی عضو هیأت علمی دانشگاه شهید چمران اهواز، دکتر سمیه ابراهیمی باروق، دکتر شیما توکل اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران و دکتر محمد نبیونی عضو هیأت علمی دانشگاه خوارزمی تهران است.
نتایج این تحقیق در نشریه به چاپ رسیده است.