پژوهشهایی که در حوزه باروری انجام شدهاند، نشان میدهند که سموم محیطی میتوانند به کاهش قدرت باروری مردان منجر شوند.
به گزارش دیده بان علم ایران، در آمریکا تقریبا از هر هشت زوج، یک نفر با مشکل ناباروری دست و پنجه نرم میکند. پزشکان متخصص حوزه باروری نمیتوانند علت ناباروری مردان را در ۳۰ تا ۵۰ درصد مواقع تشخیص دهند.
طیف گستردهای از عوامل، از چاقی و عدم تعادل هورمونی گرفته تا بیماریهای ژنتیکی میتوانند بر باروری تاثیر بگذارند.
علی رغم راهکارهای پیشگیرانه و درمانهای موجود، پژوهشگران از ۱۹۹۰ متوجه یک روند نگرانکننده شدند. آنها دریافتند که حتی با کنترل بسیاری از عوامل شناخته شده خطر، قدرت باروری مردان دههها در حال کاهش بوده است.
با مشخص شدن روند نزولی باروری مردان، پژوهشگران به جستجوی مواد شیمیایی در محیط زیست پرداختند تا به پاسخ برسند.
دانشمندان سالهاست که میدانند قرار گرفتن در معرض سموم محیطی میتواند تعادل هورمونی را حداقل در مدلهای حیوانی تغییر دهد و تولید مثل را از بین ببرد.
بسیاری از پژوهشها انجام شده در این زمینه، بر اختلالات غدد درونریز تمرکز دارند. در این پژوهشها، آفتکشها، علفکشها، فلزات سنگین، گازهای سمی و سایر مواد مصنوعی مورد بررسی قرار میگیرند.
میزان علفکشها و آفتکشها در ذخایر غذایی، فراوان است و برخی از آنها به ویژه آن گروه که ترکیبات آلی مصنوعی را شامل میشوند، بر باروری تاثیر منفی میگذارند.
روانکنندهها در بیشتر پلاستیکها مانند بطریهای آب و ظروف غذا وجود دارند و قرار گرفتن در معرض آنها با تاثیر منفی بر تستوسترون همراه است.
آلودگی هوای شهرها، ساکنان آنها را در معرض ذرات معلق از جمله دیاکسید گوگرد، اکسید نیتروژن و سایر ترکیباتی قرار میدهد که احتمالا در کیفیت غیر طبیعی اسپرم نقش دارند.
قرار گرفتن در معرض اشعههای لپتاپ، تلفنهای همراه و مودمها نیز با کاهش میزان اسپرم همراه است. فلزات سنگینی مانند کادمیم، سرب و آرسنیک نیز در غذا، آب و لوازم آرایشی وجود دارند و همچنین به سلامت اسپرم آسیب میرسانند.
سازمان بهداشت جهانی، اخیرا ۸۰۰ ترکیب شیمیایی را شناسایی کرده است که میتوانند هورمونها را مختل کنند و تنها بخش کوچکی از آنها مورد بررسی قرار گرفته است.
دکتر نیلز اسکاکبیک، پژوهشگر ارشد یکی از نخستین پروژههای مربوط به کاهش اسپرم، در این باره گفت: بیماران من، زنگ خطری هستند که نشان میدهند آگاهی عمومی، برای حفاظت از سلامت باروری جهانی در حال حاضر و در آینده مهم است.
انتهای پیام