پژوهشگران دانشگاه صنعتی امیرکبیر با استفاده از ساختار نانو الیاف مواد پلیمری، جایگزین‌های مصنوعی برای عروق عرضه کردند که مشکل لخته‌زایی را در این جایگزین‌ها رفع می کند.
به گزارش دیده‌بان علم ایران کاووس رزمجویی مجری این طرح بیماری‌های قلبی و عروقی را یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سراسر جهان برشمرد و خاطرنشان کرد: امروزه نیاز فراوانی به پیوندهای مصنوعی عروق برای جایگزین سازی عروق آسیب دیده احساس می‌شود.
وی با بیان این که تا امروز روش‌ها و پلیمرهای گوناگونی برای ساخت جایگزین‌های مصنوعی عروق بررسی شده است، افزود: داشتن معایبی مانند لخته‌زایی، استفاده از این جایگزین‌ها را با مشکل مواجه کرده است.
رزمجویی از اجرای پروژه تحقیقاتی با عنوان «ساخت و مشخصه یابی بستر نانو ساختار پلیمری به منظور کاربرد در جایگزین های مصنوعی عروق» با روش الکتروریسی پلی‌کاپرولاکتون و اصلاح سطح آن با پلاسمای اکسیژن و پیوند زنی آکریل‌آمید روی سطح، برای ایجاد بستر مناسب ساخت جایگزین‌های مصنوعی برای عروق ناتوانا خبر داد.
مجری این طرح یادآور شد: در این پژوهش به بستر نانو ساختار پلیمری دست پیدا کردیم که سطح آن اصلاح شده و چسبیدن پلاکت خون به آن به شدت کاهش یافته و می توان از آن به عنوان جایگزین های مصنوعی عروق استفاده کرد.
وی ساخت بستر نانو لیفی اصلاح شده، با خاصیت عدم چسبندگی پلاکت و خون سازگار بودن را از اهداف این پژوهش عنوان کرد و یادآور شد: برای این منظور، بستر پلیمری از جنس پلی کاپرولاکتون انتخاب شد؛ زیرا زیست سازگاری آن تأیید شده و ساختار لیفی شکل حاصل از الکتروریسی آن، خواص مکانیکی مشابه رگ خونی را می تواند داشته باشد .
این محقق الکتروریسی را فنی دانست که می‌تواند نانو الیاف پلیمری منفرد و ممتد را با طول‌های بلند تولید کند و خاطرنشان کرد: برای اصلاح سطح از فرایند پلاسمای اکسیژن استفاده شد؛ زیرا با توجه به تحقیقات صورت گرفته بیشترین دانسیته (تراکم) از گروه‌های فعال را در سطح ایجاد می‌کند، همچنین آکریل آمید به دلیل زیست سازگاری و آبدوست بودن و خنثی بودن از لحاظ الکتریکی برای پیوند زدن روی سطح نانو الیاف پلی‌کاپرولاکتون انتخاب شد.
وی اضافه کرد: برای این کار ابتدا بستری نانوساختار از پلی‌کاپرولاکتون ساخته و سطح آن توسط پلاسمای اکسیژن اصلاح و فعال و بعد از فعال شدن سطح الیاف پلی‌کاپرولاکتون، مونومر آکریل‌آمید برای بهبود خون سازگاری به سطح پیوند زده شد و در نهایت با انجام آزمون چسبندگی پلاکت به عنوان آزمون خون‌سازگاری، میزان چسبندگی پلاکت روی سطح مورد بررسی قرار گرفت.
رزمجویی فرآیند الکتروریسی پلی کاپرولاکتون و بدست آوردن الیافی با قطر میانگین در حدود ۱۱۲ نانومتر را از فرآیندهای پیچیده این پژوهش عنوان کرد و افزود: همچنین بخش مربوط به آموزن چسبندگی پلاکت نیز به دلیل سختی آماده سازی پلاکت خون، این تحقیقات را تا حدودی با پیچیدگی‌هایی روبرو کرد.
وی با تاکید بر این که دستاوردهای این پژوهش در صنعت و فناوری می تواند جایگزین های عروقی مانند رگ های خونی مصنوعی شود، گفت: برای تجاری سازی این روش و نمونه ساخته شده باید سایر تست های خون سازگاری و آزمون حیوانی اجرایی شود.
مجری طرح با تاکید بر این که در این طرح به بستر نانولیفی با قطر میانگین الیاف ۱۱۲ نانومتر دست پیدا کردیم که ویژگی های سطح را بهبود میبخشد، یادآور شد: در انتهای پژوهش و بعد از اصلاح سطح، سطحی به دست آمد که می تواند چسبندگی پلاکت خون به سطح را که یکی از عوامل اصلی گرفتگی عروق جایگزین است کاهش دهد.
وی تولید بستر نانو لیفی با قطر الیاف حدود ۱۱۲ نانومتر و سطحی آبدوست با قابلیت عدم لخته زایی برای استفاده در عروق مصنوعی را از موفقیت‌های این طرح نام برد و افزود: از نتایج به دست آمده از این پروژه میتوان در مطالعه و ساخت جایگزین های مصنوعی عروق مانند رگ های مصنوعی استفاده کرد.
انتهای پیام